Dag 9: Bouwen, home visits en herstellen

Vanochtend begonnen we wederom om 7:00 uur met ontbijt en dagopening van Pastor Kofi over vertrouwen op God en de kracht van gebed. Na het ontbijt zijn we richting het project gegaan zonder 4 leden van de groep, gelukkig voelde iedereen zich al een stuk beter maar rust en uitzieken was nog nodig. We zijn op het project begonnen met de vloer van toiletgebouw. We hebben met bakken en kruiwagens cement heen en weer gelopen. Dit was best pittig, gezien de temperatuur van 30 graden met een zonnetje. Rond half 12 waren alle twee de hopen cement weg gewerkt en namen de lokale bouwvakkers hun welverdiende break, met eten dat gebracht werd door hun vrouwen. Wij zijn ook gaan lunchen, het was een stoofpot maar smaakte en leek op Hachee. We maakte ma Kate heel blij dat er eindelijk een pan eten helemaal op ging. We krijgen elke dag zoveel! Als drankje kregen we een heerlijk mango/abrikoos drankje. Tot 1 uur hadden de bovenbouw klassen examens, daarna gingen wij met de leraren op pad om leerlingen te werven voor de school en de lokale bevolking te spreken/ontmoeten. We sprongen met z'n alle in de witte schoolbus, waarbij inmiddels de deur vastgemaakt moest worden met een touw om dicht te blijven. Wat was deze reis van ruim een half uur een ervaring! We reden steeds verder de bushbush in en het bereik viel weg. Halverwege de rit maakte de chauffeur een flinke slinger, dit keer niet voor een kuil in de weg maar voor een python. Nee, hij ontweek hem niet maar reed hem bewust over. Binnen een paar seconden sprongen alle leraren (vooral de mannen) de bus uit en renden als een stel gekken richting de slang. Wij er natuurlijk achteraan om dit spektakel te aanschouwen. Toen bleek dat de slang nog leefde, pakte een van de leraren een stok en begon keihard te meppen totdat het beest dood was. Toen werd de Python vol trots op een stokje gepresenteerd en werd er een selfie genomen. Een aantal van ons bleven veilig op afstand wachten. De slang werd langs de kant van de weg gelegd en wij vervolgden onze weg. Toen we in de buurt kwamen van het dorpje, zagen we de verbazing in de ogen van de bevolking. Eenmaal in het dorpje aangekomen moesten we eerst langs de chief (dorpshoofd) om toestemming te vragen. We werden welkom geheten en mochten onze ronde gaan doen. We maakte twee groepen en zijn ieder een kant op gegaan. We waren overweldigd door wat we zagen. Veel armoede, een bijzonder onsmakelijke geur en een klamme warmte. In gesprek met een gezin bleek dat twee kinderen van hun van een jaar of 10 en 8 wel naar een public school gingen maar niet konden lezen of schrijven. Best heftig. De ouders wilde dan ook graag een overstap maken naar een andere school. In gesprek met een leraar bleek dat de schoolbus al om 5:30 uur start met rijden om kinderen op te halen. Dit betekend dat sommige kinderen twee uur op school wachten tot de eerste les van 8:00 uur. Er is namelijk maar 1 schoolbusje (max. 30 kids per keer). Ook na schooltijd, 14:45 uur, zijn er kinderen die twee uur wachten totdat ze eindelijk worden thuisgebracht. Niet voor te stellen voor ons. Halverwege de middag reden we terug naar de school. We wilde nog starten met verven, maar onze kwasten bleken verdwenen. Waarschijnlijk dat een aantal enthousiaste kinderen deze hebben meegenomen. Als alternatief hebben we alvast met krijt schetsen gemaakt op de muren. Morgen kopen we nieuwe kwasten. De plaatjes werden uitgekozen door de leraren, zoals het menselijk lichaam (hart en longen), de lichtbreking van de lens en de consequenties zijn tienerzwangerschappen. Best pittig dus, maar we gaan de uitdaging aan. We sloten wederom af met een heerlijke maaltijd, van Noedels en popcorn (dit keer heerlijk zout). Na een intensieve dag reden we terug en sloten we de andere 4 leden van de groep in de armen. Iedereen gelukkig herstellende. We sloten de avond zoals altijd af met thee, cup a soup en spelletjes. We blijven ons iedere dag weer verbazen over van alles. We zijn benieuwd wat de dag van morgen ons zal brengen.