Dag 12: Bouwen, home visits en afscheid kids

Deze keer de blog iets vertraagd, maar hierbij alsnog onze verhalen van gister. Na het ontbijt en de dagopening duurde het dit keer wat langer voordat de bus ons op kwam halen. We begonnen al te speculeren dat de bus uit elkaar gevallen was of ergens langs de weg stilstond, maar rond half 10 kwam hij toch aangereden en bracht de chauffeur ons naar het project. Het deed me denken aan de opmerking die de vader van Luna maakte een week voor vertrek; 'wij hebben de klok, zij hebben de tijd'. Deze keer ging iedereen weer in goede gezondheid mee, waar we natuurlijk erg dankbaar voor zijn!

We werden zoals elke ochtend zwaaiend en juichend ontvangen door de kinderen, iets wat we toch wel erg gaan missen. Lopend langs de klaslokalen naar boven besef je je dat wij straks weer weg gaan en zij hier dag in dag uit gewoon zullen blijven komen. Gelukkig ook maar dat zij deze kans hebben om naar school te gaan en zich te ontwikkelen. Wij hebben geprobeerd om tijdens deze reis een klein beetje bij te dragen aan het ontwikkelen en mogelijk maken van onderwijs voor zoveel mogelijk kinderen. Met goede moed gingen we dan 's ochtends ook weer aan het werk en gingen we stenen sjouwen. Onze mond viel open toen we zagen dat de oudere kinderen van de school (die vandaag geen examens hadden) stenen, van ongeveer 20 kilo, op hun hoofd naar de andere kant van het terrein aan het tillen waren. Wij kregen een spontane nekhernia van het idee en besloten toch maar weer om de stenen gewoon met z'n tweeën te tillen. Een pittig klusje. Een goede lunch ging er daarom ook wel in. Voor de lunch hebben we nog foto's gemaakt met de leraren en kinderen van de school en natuurlijk de bouwvakkers.
Op het menu stond jam (soort aardappel), gebakken banaan en een soort van kip kerrie maar dan met ei. Nadat we ons buikje rond hadden gegeten gingen we met de leraren nog een keer op home visits. Dit keer gingen we naar een dorp waar nog geen kinderen uit dat dorp naar hun school gaan. We kregen te horen dat de school in dat dorpje gaat sluiten en dat de overheid er een nieuwe school gaat bouwen maar die gaat pas over een paar jaar open. Des te belangrijker dat de kinderen in dat dorp de mogelijkheid hebben om naar de school in Pokukrom te gaan. Eenmaal aangekomen moesten we wederom eerst toestemming hebben van de chief. De chief was dit keer duidelijk wat kritischer want het duurde even voordat we toestemming kregen om het dorp in te gaan. Het plan was dit keer om alle ouders naar 1 verzamelplek te krijgen en daar de uitleg te geven. Iedereen van de groep was wederom onder de indruk van de armoede. Geen waterpomp, geen elektriciteit, veel kinderen met hongerbuikjes. Echt schrijnend. Het voelt dan toch wel hoopvol dat de ouders uit het dorp enthousiast reageerde op het praatje over de school. Ook Jelmer vertelde wat over wat wij hier als groep deden en waarom. De paar woordjes in het Twi deden het goed bij de dorpelingen. De rest werd gewoon vertaald van Engels naar het Twi door de headteacher. Een week voordat de school weer start, na de zomervakantie, komt er nog een keer iemand van de school langs met inschrijfformulieren.
Met een goed gevoel stapte we de bus weer in. De chauffeur sjeesde terug naar de school want de kinderen moesten allemaal nog thuis gebracht worden. Dit keer draaide we de rollen om en zwaaide wij de kinderen uit. Steeds meer kinderen werden weg gebracht en langzaam keerde de rust terug in de school. Wel gek als je je realiseert dat dit de laatste keer zo is. Morgen middag maken we nog wat schilderingen af en helpen we nog met bouwen, dus zijn we nog wel op het project maar zonder de kids. Het voetballen met de leraren ging helaas niet meer door want het bezoek aan het dorpje was nogal uitgelopen.
Na het avondeten zijn we weer naar het hotel gegaan. Uiteraard de dag afgesloten met spelletjes en lekker kletsen. Morgen ochtend bezoeken we de cacaoplantage en 's middags voor de laatste keer op het project.